Τη Δευτέρα οι αποφάσεις στις Βρυξέλλες θα είναι καλές. Θα
είναι όμως καλές με βάση τις προσδοκίες που δημιούργησε η κυβέρνηση τους
τελευταίους μήνες και την ανάλογη προετοιμασία.
Δυστυχώς δεν θα δίνουν την οριστική λύση. Αυτή απαιτεί τρεις
μεγάλες επιλογές από τους εταίρους και τρεις από εμάς:
α)Τώρα ξέρουν όλοι πως εάν η Ελλάδα δεν απαλλαγεί από
ένα μεγάλο μέρος του δημόσιου χρέους, τότε ποτέ δεν θα μπορέσει να βγει στις
αγορές χρήματος, γιατί κανείς δεν θα την εμπιστεύεται. Δεν θα προσελκύσει ξένες επενδύσεις, ούτε εγχώριες,
για να έχουμε θετικούς ρυθμούς
ανάπτυξης, για να μειωθεί η τραγική ανεργία.
β)Η Ελλάδα χρειάζεται ευελιξία από την Ε.Ε για την
απορρόφηση των πόρων του ΕΣΠΑ και σημαντικούς πόρους για την Ε΄ προγραμματική
περίοδο 2014-2020. Δυστυχώς ούτε το ένα γίνεται, ούτε το άλλο φαίνεται να
κερδίζετε στο νέο Ευρωπαϊκό προϋπολογισμό. Η Ελλάδα χρειάζεται γενναία
δανειοδότηση από τον Ε.τ.Ε, όπως είχε συμφωνηθεί πέρυσι, κάτι που δεν γίνεται,
γιατί φοβούνται το ρίσκο της χώρας. Ρίσκο όμως το οποίο αφήνουν ανοικτό οι
ίδιοι μέτοχοι της, δηλαδή τα κράτη μέλη της Ε.Ε.
γ)Η Ελλάδα χρειάζεται περισσότερο χρόνο για να ολοκληρώσει
την δημοσιονομική της εξυγίανση. Το 2001 στο Μάαστριχτ οι χώρες της Ε.Ε πήραν 8
χρόνια για να πετύχουν τα κριτήρια της Ο.Ν.Ε. Η Ελλάδα πέτυχε, έστω ονομαστικά,
να μειώσει το έλλειμμα από 16% σε 2,5%, όμως τότε το χρέος ήταν περίπου 100%
του ΑΕΠ και η χώρα μας όπως και η Ευρώπη, ήμασταν σε θετικό αναπτυξιακό κύκλο.
Το 2010 με ανεξέλεγκτο χρέος και με ύφεση από το 2008, απαίτησαν από την Ελλάδα
να πετύχει τον ίδιο στόχο σε τρία μόνο χρόνια και μας εγκαλούν γιατί δεν το
πετύχαμε.
Τώρα η κυβέρνηση δικαιούται και πρέπει να ζητήσει την
οριστική λύση, γιατί τα δεδομένα είναι τελείως διαφορετικά από αυτά του 2010.
Το πιο δυνατό μας όπλο είναι οι πρωτόγνωρες θυσίες του Ελληνικού λαού. Οι
πολιτικοί συσχετισμοί στην Ε.Ε είναι αρκετά θετικοί για την Ελλάδα, ενώ η
πλειοψηφία του ΔΝΤ, δηλαδή οι ΗΠΑ και οι άλλες χώρες, πλην της Ε.Ε ζητούν η νέα
συμφωνία να έχει ως βάση την βιωσιμότητα του χρέους, μέσα από σημαντική
διαγραφή του.
Εμείς όμως πρέπει να χτίσουμε και αυτή είναι δική μας
αποκλειστική ευθύνη, τις άλλες τρεις προϋποθέσεις για να μην επιστρέψουμε και
πάλι στην κρίση:
α)Νέο κράτος, φιλικό στον πολίτη και την επιχειρηματικότητα,
που θα λειτουργεί χωρίς σπατάλες και εστίες διαφθοράς. Η προσπάθεια έχει
ξεκινήσει, όμως πρέπει να συνεχιστεί και μάλιστα με μεγαλύτερη ταχύτητα.
β)Νέο παραγωγικό μοντέλο, ανταγωνιστικό και
εξωστρεφές, που θα εκτιμά και θα αξιοποιεί την εργασία, την καινοτομία και το
ρίσκο της επένδυσης. Η οικονομία της κατανάλωσης που δεν στηρίζεται σε υγιή
παραγωγική βάση, δεν μπορεί να είναι το
πρότυπο μας.
γ)Νέο πολιτικό σύστημα με αναλογικό εκλογικό νόμο, χωρίς
λαϊκισμούς, μικροκομματικές λογικές και πρακτικές. Χωρίς τα νοσηρά φαινόμενα
της διαφθοράς και των προνομιακών σχέσεων με επιχειρηματικά συμφέροντα και Μέσα
Μαζικής Ενημέρωσης.
Οι πολίτες πρέπει να ξέρουν τις αλήθειες κάθε φορά, όσο
πικρές και αν είναι, γιατί είναι δική τους ευθύνη η τελική επιλογή. Σωτήριες
δεν υπάρχουν, ούτε θα υπάρξουν. Η δουλειά του καθένα ξεχωριστά και η συνολική
μας προσπάθεια είναι τα μόνα ασφαλή εργαλεία.
Φοβάμαι πως δεν έχουμε συνειδητοποιήσει το βάθος των αλλαγών
σε νοοτροπίες, πρακτικές και επιλογές που πρέπει να κάνουμε.
Η οριστική λύση έχει ως αναγκαία συνθήκη, οι εταίροι και
δανειστές μας να αναλάβουν τις συνολικές
τους ευθύνες τα επόμενα εικοσιτετράωρα, η ικανή όμως είναι στα χέρια μας,
είμαστε εμείς.
